Ingezonden door: Anoniem
Namen zijn i.v.m. Privacy vervangen
Dit klinkt natuurlijk een beetje raar en dit is het misschien ook wel, maar ik zie geen weg meer terug. Vier jaar geleden, is mijn zoon door een auto ongeluk om het leven gekomen. Het heftigste moment uit mijn leven.
Wij zijn 25 jaar geleden naar Nederland verhuisd en hebben hier 3 kinderen gekregen waarvan 2 inmiddels volwassen. De dag dat het gebeurde was ik niet eens thuis en deed mijn dochter de deur open, toen de politie er stond. Verbaasd en nog niet wetende wat er aan de hand was. Ik en mijn man werden gebeld of we onmiddellijk naar huis wilde komen, want de politie wou met ons praten…
Bij binnenkomst thuis, voelde ik al het bloed al uit mijn lijf stromen. Er moest iets verschrikkelijks gebeurd zijn. Ze vertelde dat mijn zoon was aangereden door een vrachtwagen en op slag dood was… Of we hem wel konden identificeren, in hoeverre dit mogelijk was. Wij konden het niet bevatten en moesten ook voor de andere kinderen zorgen, welke de mogelijke hulp nodig hadden. Alles is heel snel gegaan, maar nu 4 jaar later, blijven de wonden. Met de kinderen gaat het redelijk, ze krijgen hulp maar zitten erg in hun eigen schelp. Mijn man kan het verdriet niet aan en heeft een scheiding aangevraagd.
Mijn familie en ouders wonen niet in Nederland. Mijn ouders zijn al op leeftijd en hebben te maken met medische aandoeningen. We bellen iedere week, dus ook in de week dat ons kind is overleden. Ik kon het niet, ik kon het gewoon niet zeggen, ze hadden al zoveel moeite dat ik ben vertrokken, dat ze hun kleinkinderen zo weinig zien en dan moet ik nu ook nog vertellen dat hij dood is? Mijn emoties waren te hoog op dit moment en heb er voor gekozen om het niet te vertellen. Dit ging natuurlijk van kwaad tot erger, want tegenwoordig hebben we ook FaceTime. De andere kleinkinderen zagen ze dan ook regelmatig. Het verhaal werd geboren dat hij naar Nieuw-Zeeland vertrokken is voor een studie en dat het moeilijk is om vanaf daar te communiceren. Ik heb mijn ouders op het hart gedrukt, dat wanneer het mogelijk is hij zal bellen of in ieder geval iets van zich zou laten horen. Dit is natuurlijk tot op heden niet gebeurd en het word steeds moeilijker.
Wat moet ik doen? Moet ik eerlijk zijn? Ook dat dit al 4 jaar geleden is? Ook nu we gescheiden zijn weet ik niet hoe alles gaat lopen en of wij in Nederland kunnen blijven… Ik weet niet meer wat ik moet doen.
