Ingezonden door; Anoniem
Namen zijn i.v.m. Privacy vervangen
Sophie (38), moeder van Lara (8) en Tijmen (5), getrouwd met Jos (39) en veganistisch. Op zich helemaal niks mis mee, want dit is hij al sinds we elkaar kennen. Ik respecteer zijn keuze en hij (gelukkig) ook die van mij. Ik ben nooit een fanatieke vleeseter geweest, maar op zijn tijd een goede biefstuk, of ‘s morgens dat gebakken eitje, of gewoon simpelweg een broodje met kaas dat is voor mij gewoon normaal. Je kan je dus voorstellen toen we nog geen kinderen hadden dat dit soms met eten, best lastig was, laat staan met kinderen.
Het is fijn dat mijn man, mijn levensstijl accepteert, maar hij verwacht wel dat we onze kinderen ook veganistisch opvoeden. Hier hebben we meerdere gesprekken over gehad en kwamen niet op 1 lijn. Ik vind het prima dat hij de keuze heeft gemaakt om veganistisch te gaan eten, maar ik ben toch wel van mening dat kinderen bepaalde voedingsmiddelen gewoon nodig hebben. Ik wil er zeker rekening mee houden en het beperken tot het minimum, maar ik ben echt niet van plan ze supplementen te geven om ze alles binnen laten te krijgen, dit is wel echt een grens.
In het begin was het nog niet zo een drama, ik gaf best lang borstvoeding dus toen was er niet zoveel aan de hand. Daarna kwamen de potjes of de gepureerde groenten. Ik vertelde er overigens niet bij dat ik er af en toe wat gehakt doorheen deed. Maar ja, nu zijn ze ouder en zitten allebei op de basisschool. Natuurlijk kan ik hun trommeltjes vullen met gezonde en verantwoorde voeding. Maar wat als ze na school met andere kindjes spelen? Moet ik dan iedere ouder opzadelen met wat ze wel of niet mogen? Laatst had de oudste een kinderfeestje, Ze had er super veel zin in, ze zouden naar een klimbos gaan en na afloop frietjes eten met een kroket of frikandel. Mijn man wilde een trommeltje meegeven wat ze dan kon eten in plaats van de vette hap. Lara was verdrietig, wilde niet alsmaar anders zijn. Dit was voor mij het moment dat ik dacht dit moet anders. De kinderen hebben er last van, zijn levensstijl wil niet zeggen dat mijn kinderen dit per definitie ook moeten.
De gemoederen liepen hoog op en er was geen enkel compromis mogelijk. De kinderen wisten dit van jongs af aan en ze zouden wel voor hetere vuren komen te staan. We kwamen er niet uit en als we zo door zouden gaan dan zou het ons huwelijk kosten. Ik besloot om het toch te proberen, dit resulteerde alleen in liegen. Het trommeltje met eten nam ik mee toen ik Lara afzetten, maar gooide ik net zo hard in de kliko toen ik thuiskwam. Lara had een fantastische dag gehad en vooral lekker gegeten. Zo probeerde ik iedere keer te zorgen dat de kinderen niks te kort kwamen en konden doen wat ze zelf wilde. Want dat vond ik het allerbelangrijkste. Als ze zelf de keuze zouden maken om veganistisch of vegetarisch te leven, helemaal goed, maar niet onder dwang. Mijn man had ook regelmatig overnachtingen in verband met zijn werk, dan was het vaak thuisbezorgd en werd ik overladen met kusjes en knuffels van mijn kinderen. Er werd zelfs gevraagd of de volgende keer dat papa weg was, ze vriendjes en vriendinnetjes mochten uitnodigen zodat die ook mee konden eten.
Dit ging een tijd goed, maar ik merkte dat het erg veel moeite kosten om iedere keer overal rekening mee te houden. Sterker nog, ik wilde ook niet liegen, ik ben gek op mijn man, maar hij moet de keuze van zijn kinderen accepteren.
Het gesprek liep helaas zoals verwacht. Mijn man was woest dat ik hem al die tijd had voorgelogen, ik had ze beïnvloed en het zou totaal niet hun keuze zijn geweest. Hij wilde zelfs de kinderen erbij halen om het ze zelf te vragen en ze te overtuigen waarom ze zoals hun vader moesten leven.
Ik was klaar, leeg. Ik kon dit niet meer. Ook al hield ik zielsveel van mijn man, mijn kinderen mogen hier niet de dupe van worden. Gelukkig wonen mijn ouders in de buurt en was er genoeg ruimte voor ons om te wonen. Mochten mijn kinderen wel beslissen om veganistisch te worden dan mag dit, nu hebben ze hier totaal geen behoefte aan en zijn er inmiddels ook een stuk leuker op geworden.
Jammer dat een huwelijk zo moet eindigen, ook voor de kinderen, die willen het liefst zo min mogelijk naar hun vader. Ergens snap ik het wel, 8 en 5, niks mogen eten wat je eigenlijk wel wilt en bij mama het wel krijgen. Ik ben in ieder geval blij om ze gelukkig te zien, we zien wel wat de toekomst brengt.
Heb ik het dan verkeerd aangepakt? Wat zouden jullie doen?
Wil jij jouw verhaal ook met ons delen? Dat kan! Je mag ons een mailtje sturen via; redactie@femmes.nl
