Ingezonden door: Anoniem
Namen zijn i.v.m. Privacy vervangen.
Als je me ooit zou vertellen dat ik mijn kind zou moeten begraven, dan had ik waarschijnlijk gedacht; daar heb je weer zo iemand die het allemaal beter weet. Maar helaas is dit werkelijkheid geworden. Toch overkwam het me. Binnen het tijdsbestek van een week waren we niet alleen vol enthousiasme naar ons vakantieadres in Spanje gereden, maar hadden we ook een uitvaart geregeld, voor onze zoon.
Mijn man (Erik) en ik (Sanne) en ons zoontje (Tygo, 3,) gingen na twee jaar in Nederland op vakantie te zijn geweest eindelijk naar de zon! We hadden er zoveel zin in! Lekker genieten van het mooie weer en Tygo lekker met schepjes en zand aan het strand. Dit is hoe een vakantie moet zijn.
We waren lekker aan het spelen, maar we merkte dat Tygo moe werd. Zijn zwemvestje afgedaan en nog een keer ingesmeerd met factor 50 zodat hij eventjes in zijn buggy kon luieren. Perfect! Konden papa en mama dit ook even doen. Erik ging alvast een cocktail voor ons halen en ik had Tygo in de buggy gezet, maar nog niet vast. Ik zocht mijn camera om een foto van Tygo te maken hoe zoet hij in de buggy zat. Toen ik me omdraaide was hij weg… Weg voor ALTIJD.
Ik probeerde kalm te blijven, ik moet hem over het hoofd gezien hebben, er zat immers nog geen minuut tussen. Maar toch zag ik hem niet. Ik raakte in paniek, begon te schreeuwen, mensen keken me vragend aan, maar waren behulpzaam en vroegen hoe hij eruit zag. In mijn paniek probeerde ik nog om in mijn beste Engels te zeggen dat hij 3 jaar is en een blauwe zwembroek aanhad. Toen hoorde ik geschreeuw, een bekende stem, niet van mijn kind, maar van mijn man. Erik stond te schreeuwen bij een kleine poel, vlakbij onze handdoeken. Mijn eerste reactie was nog, rot toch op met die cocktails, we zijn ons kind kwijt! Totdat ik een vrouw op de grond zag en een beentje… Een beentje van mijn zoon. Het bloed kroop uit mijn lijf, ik heb geen idee hoe ik daarheen ben gekomen. Hij lag daar, levenloos en deze vrouw was proberen mijn zoon te redden. Ik kon niks anders dan versteend staan. Het enige wat ik dacht was “waarom beweegt hij niet, waarom heeft hij blauwe lippen” Helaas heeft het voor een kleintje maar een paar seconde nodig om onder water te glijden en de longetjes te vullen met water. Dit was het dan..
Ik realiseerde me nog helemaal niet wat dit betekende. Ik had nog helemaal niet door dat ik mijn kleine manneke nooit meer zou zien. Het moest toch gewoon nog goedkomen? Mijn man en ik belandde in een roes, leefde ergens totaal langs elkaar heen. We moesten van alles regelen, maar konden het niet. We moesten naar huis, ons kind begraven. Gelukkig hadden we veel familie en vrienden om ons heen, die ons fantastisch geholpen hebben en waar ik ze nog dankbaar voor ben.
Onze relatie ging daarna niet goed, we zaten beide met schuldgevoelens, een gemis. We woonden tegenover een schoolplein, realiseerde ons dat we Tygo nooit naar school zouden brengen. Onze familie zag het, het was actie ondernemen of het was scheiden. Het was een moeilijke en lange weg, maar hebben ons gerealiseerd, “Hoe moeilijk het ook is, wij houden van elkaar”. Ik ben inmiddels zwanger van een tweede kindje. Enorm op mijn hoede en waarschijnlijk een overbezorgde moeder. We zullen Tygo nooit vergeten, het leven zal nooit meer hetzelfde worden en de eerste keer dat ik moest lachen en me gelukkig voelde bij mijn zwangerschap, voelde ik me schuldig. Dus lieve mensen, gevaar zit in een klein hoekje, alles wat je liefhebt kan je afgenomen worden. Ik ga langzaam weer proberen te genieten.
