Al meer dan 7 jaar gelukkig en inmiddels een kleine van 1,5 jaar. Mijn man komt oorspronkelijk uit Pakistan, maar woont al meer dan 25 jaar in Nederland.
We zijn samen 1 keer terug geweest naar zijn geboorteland, waar ik zijn familie heb ontmoet. Wat was ik ontdaan, zoveel liefde, zoveel vriendelijkheid, dit kende ik niet vanuit Nederland. Ik moest natuurlijk voorgesteld worden aan de hele familie, dus we sliepen overal en nergens, maar ik heb me altijd prettig en veilig gevoeld.
Februari 2019 onze kleine Fabian werd geboren. Mijn grootste wens, mijn grootste liefde, ik was compleet. Hoe kan je van iemand meer houden dan van je eigen kind? Mijn man wilde dit dan ook groots vieren en had bedacht dat we eerst naar zijn familie in Pakistan zouden gaan en vervolgens door zouden vliegen naar de ABC eilanden, om te relaxen, ontspannen en vooral genieten van elkaar. Dit zou een reis worden van 5 weken, 3 weken familie en 2 weken helemaal niks. Hiervoor moest ik wel wat werk verzetten bij mijn werkgever, maar deze snapte de situatie en ik had een GO!
We werden met open armen en liefde ontvangen. Hoewel het daar niet altijd veilig is, zitten zij op een goede locatie. Wat een liefde en wat een ontvangst. De familie die we eerder ontmoet hadden waren er allemaal, ik hoefde niet eens om te kijken naar Fabian.
Fabian was de eerste nacht erg onrustig door alle indrukken, dus ook ik had een slechte nacht gehad. De tweede nacht was mijn schoonzusje er voor Fabian, die mij nadrukkelijk vertelde dat ik lekker kon uitslapen. Wauw, wat is dit heerlijk!
De weken vlogen voorbij en we hadden een ongelooflijk leuke tijd! Nu tijd voor elkaar en op naar Bonaire. Ik had alles gepakt en klaar om naar het vliegveld te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Fabian wilde graag mee rijden in de “grote auto van opa”, want die zouden met ons mee rijden naar het vliegveld. Helemaal prima, zoveel zien ze elkaar niet. We zouden achter elkaar aanrijden en elkaar op de airport ontmoeten.
Eenmaal op het vliegveld, geen Fabian, geen opa en oma er was helemaal niemand! Mijn man stelde me gerust en zei dat ze er zo wel aan zouden komen. Hij ging wel vast in-checken, dat scheelde tijd, kon ik wachten op Fabian. Na een half uur was er niemand, geen man en geen kind. En nu? Ik ben naar terug naar de plek gelopen waar de auto stond, hier was geen auto, noch man of kind.
Ik dacht dat ik stikte. Waar was iedereen? Toch nog een keer terug naar de balie om te kijken of mijn man er echt niet was. Aan de balie gevraagd of hij wel had ingecheckt, maar ook dit was niet het geval. Ik raakte in paniek, niemand kon mij iets vertellen en daarbij begreep ik vaak ook de helft niet. Ik heb denk ik in een half uur tijd 56 keer gebeld maar de telefoon ging niet eens over. Ik ben uiteindelijk daar naar de politie gegaan en kon hier mijn verhaal doen. Ze konden helaas niks voor mij betekenen.
Inmiddels 3 uur later, het vliegtuig was inmiddels al lang vertrokken. Mijn hoofd draaide overuren en ik wist niet wat te doen. Ik ben teruggekeerd naar het ouderlijk huis van mijn man. Wie weet was er iets mis gegaan. Bij aankomst trof ik een leeg huis, er was niks meer. De meeste spullen waren weg. Niemand in de buurt kon mij iets vertellen.
Het enige wat nog door mijn hoofd spookt; “Ik ben mijn kind kwijt’. Ik moest aangifte doen en mijn kind als vermist opgeven. Ik moest mijn kind vinden! De politie kon me helaas niet zo snel helpen behalve met het aanvragen van nieuwe papieren. Ik had immers niks. Ook moest hij eerst 24 uur vermist zijn. Twee weken heb ik in een rollercoaster geleefd. Sterker nog ik kan me er eigenlijk maar weinig van herinneren. En dan sta je op Schiphol, zonder kind en zonder man. Gelukkig heb ik een hele hechte familie en die hebben me voor zover het kon goed opgevangen. Er word alles op alles gezet om mijn kleine mannetje te vinden en terug te halen.
Ik heb mijn kind tot nu toe niet meer gezien… maar ik geef niet op en zal hem vinden! Ik mis hem zo!
