Ingezonden door; Anoniem
Namen zijn i.v.m. Privacy vervangen
Jose (43) had al een tijdje het gevoel dat het niet helemaal lekker ging met haar dochter Jolin (14). Ze kon haar vinger en niet helemaal op leggen. Ze was wat stiller, maar ja dat kon ook door het blowen komen. Ze had nou immers wat oudere vrienden en sinds kort een ouder vriendje die allemaal graag een jointje rookte. Maar ook de badkamer ging nu altijd op slot. In eerste instantie dacht Jose dat het door de leeftijd zou komen, je lichaam veranderd toch, maar ook zag ze haar wat dikker worden. Ze zat gelukkig wel aan de pil omdat ze enorme menstruatie klachten had, maar ja die hoef je maar 1 keer te vergeten. De twijfel sloeg in..
Dus besloot ik om haar ermee te confronteren. Ik vroeg of er iets aan de hand was, ik vond haar stil, vroeg of alles goed ging met haar vriendje. Zoals pubers konden antwoorden kreeg ik het standaard antwoord; “Ja hoezo”. Overduidelijk had ze geen zin in het gesprek en sloot af met “maak je niet zo druk mam, als er iets is zeg ik het heus wel”.
Het bleef me niet lekker zitten en besloot op onderzoek uit te gaan. Iets wat ik anders nooit zou doen; haar kamer doorzoeken. Uiteindelijk, achterin haar kledingkast vond ik een doosje. Een doosje met daarin een positieve zwangerschapstest, een echo en een rammelaar. Ik belde mijn man op om te zeggen dat hij naar huis moest komen.
Daar zaten we aan de eettafel, wachtend op onze dochter. Die kwam thuis gooide haar tas en jas op de bank en wilde eigenlijk direct door naar boven lopen. Op dat moment confronteerde wij haar met het feit dat ze zwanger was en wij op de hoogte waren. Ze stortte in, huilen, schreeuwen. Ze wilde eigenlijk weglopen maar zich toch ook het liefst verstoppen in mij. Oké, wat nu? Eerst kalmeren en dan de vragen. We hebben haar verteld dat we geschrokken zijn, maar er altijd voor haar zullen zijn. Op de vraag hoe ver ze was kregen wij opnieuw een schok, ze was al 23 weken zwanger. Deze hadden we niet zien aankomen, maar ja als je altijd wijde truien draagt en een slank meisje bent hoeft dit ook niet meteen op te vallen.
Moet ik mezelf iets verwijten? Had ik er op moeten letten of ze iedere dag wel die pil nam? Had ik het eerder moeten zien, zodat er nog eventuele andere mogelijkheden waren? Nu is het te laat, ik word oma. Ik zal een kindje in huis krijgen wat ik tevens zal moeten helpen opvoeden.
Het belangrijkste is, is dat Jolin gelukkig is, het aan kan en er klaar voor is. Alleen hier heeft ze hulp bij nodig. We hebben school ingelicht en gaan kijken wat de mogelijkheden zijn. Vorige week mocht ik mee naar de 30 weken echo en hebben we allebei gehuild. Het vriendje is er nog steeds, maar het belangrijkste is dat Jolin dit kan en wij haar een beetje helpen. Dat ze het kan daar zijn we van overtuigd!
